Clinic met Daniel Pinto op 4 & 5 mei te Dalerveen zeer goed bevallen! 
Na lang wachten was het dan eindelijk zo ver, Daniel Pinto naar Nederland voor een clinic. Voor mij een droom die werkelijkheid werd! Al vanaf mijn eerste bezoek aan hem op de ‘Academie de dressage’ had ik het gevoel dat ik hier wat mee wilde. Zijn verhaal sprak me aan, en iedere keer dat ik hem weer op het paard zag werd mijn bewondering voor hem bevestigd. Eindelijk eens iemand met wie ik het niet alleen in theorie perfect kon vinden, maar waarbij de praktijk ook correspondeerde met hetgeen hij vertelde en hetgeen ik zo graag hoor.
Harmonie met je paard, communicatie met je paard en ieder paard tot het maximale ontwikkelen waarbij je rekening houdt met de (on)mogelijkheden van ieder individueel paard. Belonen als belangrijk trainingsonderdeel! Nog steeds klinkt dit me als muziek in de oren.
Voorafgaand aan de clinic begon ik me zo langzamer hand wel een beetje zorgen te maken: wat nou als de lessen niet overeen zouden komen met wat ik hoopte? Stel dat zijn verhaal en rijden perfect waren, maar het in de lessen niet overgebracht zou worden? Dan zou dat niet alleen voor mij een illusie en een hoop geld armer zijn, maar dan zou ik me ook haast schuldig voelen tegenover de mensen die ik juist enthousiast had gemaakt om deel te nemen, afgaande op mijn ervaringen en verhaal!
Voor mij zou het dan jammer zijn, maar ik zou zeker geen spijt krijgen omdat ik wel degelijk een droom in vervulling had laten gaan, maar hoe zou het voor de overige deelnemers uitpakken? Zouden zij het mij kwalijk gaan nemen aan de hand van het beeld wat ik over Daniel had geschetst in o.a. mijn artikel over hem. (zie bij ‘activiteiten’).
Grappig genoeg maakten de angst voor een tegenvallende clinic op het allerlaatst steeds meer plaats voor de enorme zin die ik erin had! De laatste dagen liep ik letterlijk te stuiteren! Zelfs mijn werk moest eronder lijden. Niet omdat ik er niet was, maar gewoon omdat mijn hoofd zo vol zat met alles wat ik nog wilde en moest doen voor die tijd, en met alles waar ik aan wou denken. Menig snipperuurtje heb ik in die laatste week geschreven ondanks dat ik wel op kantoor aanwezig was..
Op 3 mei kon ik Daniel ophalen en ging het dan echt beginnen! Alles was geregeld, hij had een keurige slaapplaats bij ‘bij Aquamarijn’ (onze buren nog wel!) en voor de deelnemers die dat wensten was er bij ons thuis een stal voor hun paarden gereserveerd. Om maximaal van de lessen te kunnen profiteren en de omstandigheden optimaal te maken hadden we de prachtige nieuwe hal (30 x 1m) van manege ‘de Boekweitakkers’ kunnen huren. Een mooiere accommodatie zou ik op dit moment in deze omgeving niet kunnen bedenken.
Op vrijdagochtend mocht ik als eerste met Quilo het spits afbijten. Eerst moest je je paard even rijden zoals je gewend was zodat hij kon zien wat voor combinatie je bent. Voor hem natuurlijk èn nieuwe mensen èn nieuwe paarden dus dat is altijd een beetje aftasten. Daarna ging hij je wijzen op de dingen die je anders/beter zou kunnen doen. In mijn geval kwam het er een beetje op neer dat ik mijn paard goed voor elkaar had, maar dat hij wel constant in zijn ‘comfortzone’ kon blijven lopen. Dus ik liet hem wel fijn zijn werk doen, maar vraag niet echt dat ene stapje extra van hem waardoor het beeld altijd heel braaf en aangenaam blijft, maar niet spectaculair. Fijn om te horen dat mijn paard goed afgericht is en het beeld heel aangenaam maar dat ik niet te benauwd moet zijn om wat meer van hem te verlangen. Dit houdt in dat je je paard in zijn ‘comfortzone’ laat werken (dit is de mate van werk waarin hij zich prettig voelt en waar hij ontspannen en op zijn gemak zijn oefeningen uitvoert), maar om dat stapje meer te krijgen voer je de vraag aan je paard een beetje op waardoor hij zich meer in gaat spannen, zich daarmee soms ook wat drukker zal maken (dat kan best een beetje licht verzet opleveren aangezien hij dat niet van je gewend is) en waarmee je in de zogenaamde ‘stresszone’ beland en zodra hij op jouw extra vragen goed reageert (door dus beter te gaan marcheren) ga je weer terug naar die ‘comfortzone’. Na verloop van tijd zal je paard de vraag die eerder leidde tot de ‘stresszone’ niet meer als moeilijk ervaren (hij raakt erin getraind) en wordt wat vroeger de ‘stresszone’ was, nu je nieuwe ‘comfortzone’. Door deze zones steeds te verleggen breng je je paard naar een steeds hoger niveau. Uiteraard is de kunst om te voorkomen dat je teveel druk op je paard legt, en de ‘stresszone’ maar zo kort te betreden dat je paard steeds weer terug kan naar de ontspanning en zich prettig blijft voelen. Ik denk dat in deze laatste zin besloten ligt wat ik bij zo enorm veel andere trainers/ruiters mis; die bevinden zich vaak meer in de stresszone dan in de comfortzone, waardoor het paard in mijn ogen veel te veel onder druk wordt gezet. Mijn idee dat het op een vriendelijkere manier mogelijk moet zijn om het optimale uit je paard te kunnen krijgen klopt op deze manier. De paarden worden steeds weer op ontspanning gereden. Maar door ze steeds dat extra te laten werken krijg je niet alleen het brave en ontspannen beeld, maar uiteindelijk ook een spectaculair marcherend paard wat dat mèt plezier doet! (zo niet, dan ben je te snel gegaan, en van stresszone in stresszone gegaan zonder het geduld te hebben gehad te wachten tot de nieuwe stresszone een comfortzone voor het paard is geworden)
Voor mij persoonlijk een heel waardevol onderwerp waar ik mij helemaal in kan vinden. Daniel’s idee tegenover mij en mijn paarden was: ‘ze kunnen èn willen best wel veel meer voor je doen, maar je moet het ze wèl vragen natuurlijk’. Dus ik heb wat te trainen!
Dit was overigens niet iets wat alleen bij mij naar voren kwam, er waren nog een aantal deelnemers die wat veel in die ‘comfortzone’ bleven, en daarentegen ook ruiters die juist teveel in de ‘stresszone’ bleven, waardoor we allemaal moesten leren zoeken naar de balans tussen die twee. Heel erg leuk en interessant.
Om je paard fijn te kunnen rijden werd er heel veel aandacht besteed aan de verbinding met je paard (door middel van je teugel, maar ook zeker door je zit), het ritme in de beweging (steeds noodzakelijk om vast te houden) en de balans. Als je paard in balans met een vast ritme loopt dan kan je hem vragen meer van achteren te bewegen, eerder lukt dat niet. Uiteraard is een goede zit van enorm belang omdat je anders signalen van je paard mist, je hulpen minder goed doorkomen en je hem dan soms ook tegen zult werken. Dus centraal boven je paard zitten om optimaal te kunnen voelen wat er gebeurt, en ook om optimaal je hulpen te kunnen doorgeven.
Af en toe stapte Daniel zelf ook wel even op een paard om iets te voelen of te laten zien. Voor mij persoonlijk was het werkelijk prachtig om te zien wat hij in die korte tijd met Quilo wist te laten zien. Spectaculair gewoon, ik zat te glunderen van trots. Met de weinige info die ik tijdens mijn bezoeken aan Daniel had opgepikt probeerde ik al een aantal jaren wat te trainen, maar zonder les en echte uitleg mis je gewoon de helft. Echter was het een hele leuke gewaarwording te zien dat de manier waarop Quilo dan wel getraind was bruikbaar genoeg was om er meteen iets spectaculairs uit te kunnen rijden. Met verbijstering heb ik zitten kijken hoe Daniel Quilo enorm fanatiek aan het werk kreeg zonder dat hij zijn zweep en zelfs nauwelijks zijn sporen gebruikte. Mijn ervaring met Quilo is dat ik er wel aan moet werken om hem zich zo enorm in te laten spannen. (en dan krijg ik 5 spectaculaire passen waar Daniel gewoon 5 rondes probleemloos in datzelfde ritme kan doorrijden). Iets doe ik daar dus niet goed! Ik vroeg aan Daniel hoe hij dat deed en hij vertelde me dat het bij hem ‘van binnenuit’ komt. Door concentratie. Heel bijzonder en hij haalde als voorbeeld het ‘kung fu’ aan, waarbij iemand, zonder dat hij nou loeisterk is, door middel van concentratie een stenen tegel doormidden kan slaan. Dat vond ik een prachtig voorbeeld, en ik ben vastbesloten dat ik me vroeg of laat die techniek eigen moet en wil maken! Als hij het kan moet mij dat ooit ook lukken, dus dat is wel mijn allergrootste uitdaging op dit moment!
De lessen begonnen beide dagen om 8.30 uur en de laatste les startte om 17.30 uur. Tussendoor hadden we een uurtje pauze voor de lunch welke door Betty perfect werd verzorgd op de locatie. (dank!!). Met 9 deelnemers was een strakke planning dan ook wel een must. Gelukkig waren alle deelnemers even serieus en heeft iedereen zich perfect aan de tijden gehouden waardoor het allemaal mogelijk was om het in goede banen te lijden. Eenieder zorgde ervoor op tijd op zijn paard te zitten en al eventueel wat los te rijden zodat de lessen perfect op tijd konden starten en eindigen.
Op de vrijdagavond zijn we met Daniel en de deelnemers die dat wilden en konden uit eten geweest, wat ook nog eens een uiterst gezellige avond opleverde!
Intensieve dagen dus, maar wel optimaal benut.
De reacties van de meeste deelnemers waren erg positief, hieronder citeer ik er enkele:
Antje Delis (deed mee met haar PRE Macho):
Heb een fantastisch en leerzaam weekend gehad. De organisatie was perfect en ik zou ook graag weer meedoen met een volgende clinic. Ik vond het ook een gezellige groep mensen, met als passie je paard nog beter leren aanvoelen en met de juiste uitleg van Daniël je rijkunsten verfijnen en verbeteren. Na het weekend stond ik ook te popelen om met Macho aan de slag te gaan, en inderdaad het voelt weer een stukje beter. Het is ook een kanjer die heel hard voor mij wil werken.
Nienke Westra (deed mee met haar KWPN Orlando):
Ik heb beleeft/gevoelt/ervaren waar ik uiteindelijk naar toe wil met het rijden van mijn super paard Orlando.
Heerlijk zo’n spiegel in de vorm van Daniël en zijn enthousiaste uitleg. Wat mij ook erg aansprak was het feit dat je in “gesprek” gaat met je paard om je uiteindelijke doel van optimaal gymnastiseren te bereiken.
Consequentie, vriendelijkheid naar je paard en een in balanszijnde houding van de ruiter zijn een aantal
steekwoorden die mij te binnen schieten na de lessen.
De dag verliep op rolletjes en fijn dat iedereen elkaar waar nodig hielp. Wat mij betreft is de lokatie uitstekend, prima rijhal en catering(en wel heerlijk dat het voor mij als Drentse dichtbij is). Ik zou graag een volgende keer mee willen doen.
Marjan Smit (deed mee met haar PRE Solano):
Allereerst nog bedankt voor de perfecte organisatie. Ja, ik wil heel graag weer meedoen met de clinic. Ik heb er echt wat aan gehad en heb me echt als doel gesteld met zijn input aan de gang te gaan.
Voor mij persoonlijk was het een heel groot succes. De lessen hebben voor mij niet alleen gebracht waar ik op gehoopt had, maar zelfs nog meer! Zowel met Quilo als met Soajo vond ik het fantastisch. Ik loop nog steeds op een wolk en kan niet wachten tot deze lessen een vervolg kunnen krijgen!
Ik ga proberen een volgende clinic op poten te zetten om op relatief korte termijn weer te kunnen lessen. Hou de agenda hiervoor in de gaten.
Mocht je interesse hebben om deel te nemen, laat me dit dan middels e-mail weten. Wel is het zo dat er maar een beperkt aantal deelnemers mee kunnen doen (9 max) waardoor de clinic snel vol raakt en er daarna alleen nog de mogelijkheid is om op de wachtlijst geplaatst te worden.
De kosten voor een volgende clinic zal ik zo vlug mogelijk bekend maken.
