Afscheid van Dourada, 10 september 2012

Nadat wij tien hele fijne jaren van Dourada hebben mogen genieten hebben wij haar nu helaas moeten laten gaan.  Ze deed het eigenlijk nog heel goed, was ontzettend soepel in haar lopen en at goed. Wel had ze cushing waardoor haar vacht bleef doorgroeien, maar met de medicijnen die ze daarvoor kreeg was ook dat goed te doen.

Op zondagochtend viel het Edwin op dat ze in de wei lag terwijl hij haar wou voeren. Ze stond op en dit ging ineens opvallend moeizaam. Tot dan toe was opstaan voor haar geen enkel probleem, iets waar ik altijd op lette als ze in de wei eens lag of ging rollen. Verder at ze die zondag haar favoriete voer niet helemaal op. (ze kreeg vier keer per dag seniores priores en vond dat heerlijk). Maar het was erg warm die dag, dus dachten we dat het daar mee te maken kon hebben omdat ze wel enthousiast hinnikte naar haar voer en ook fanatiek begon te eten, maar ze zat gewoon sneller ‘vol’ , zo leek het.

Maandagochtend kwam ze ook enthousiast naar haar eten toe. Ik keek nog even extra en vond haar er helder bij staan. Toen ik later wilde gaan douchen liep ik nog even haar wei in om de emmers weg te halen zodat ik nieuw voer kon maken, en viel het me op dat ze hooguit de helft van haar ontbijt op had. Maar toen ze me met die emmers zag rommelen kwam ze weer hinnikend aangelopen en wilde eten. Dus haar de emmer gegeven en ze ging eten. Ik maakte binnen vast twee nieuwe emmers klaar en ging douchen want ik moest daarna weg. Na het douchen mijn tas en een pot thee in de auto gezet, de honden opgesloten en toen ik weg wilde gaan nog even naar Dourada gekeken. Maar toen lag ze ineens languit! Dat zag er niet fijn uit, dus ik ging er met een bonkend hart op een draf naartoe. Toen ze me dichtbij zag wilde ze overeind, maar dat kostte haar enorm veel moeite en het deed me zeer te zien hoe zwaar dat ging. Hoe lang zou het nog duren voor ze het niet meer voor elkaar zou krijgen vroeg ik me af. Maar ze stond en kwam naar me toe. Ik aaide haar wat, maar zag dat het niet goed was. Ik besloot het even te gaan observeren van een afstandje. Toen zag ik haar naar haar buik kijken, en begreep ik dat ze buikpijn had. Waarschijnlijk had ze zich zondags ook niet optimaal gevoeld en wilde daarom natuurlijk niet zo goed eten.

Ik belde met mijn afspraak dat het later ging worden omdat ik eerst wilde kijken hoe het Dourada zou vergaan, maar tijdens het gesprek ging ze liggen. Toen sloeg bij mij de paniek toe en heb ik de veearts snel gebeld. Daarna ben ik bij haar gaan zitten. Ze bleef languit liggen en gaf met haar hele lijf aan dat ze veel pijn had. Wat duurde het dan lang voor de veearts er was.  Haar pols was veel te hoog en hij heeft haar meteen twee zware pijnstillers en Buscopan gegeven, en toen moest ik afwachten. Ze werd onmiddellijk rustiger dus het gaf in elk geval verlichting. De veearts ging weg en ik was weer alleen met haar.

Dat was een kostbaar moment. Haar pijn was onderdrukt en ik kon haar lekker een beetje borstelen en vertroetelen waar ze nog even zichtbaar van leek te genieten. Ze gaf aan waar ik moest borstelen en wilde vooral haar hoofd ook nog even goed gedaan hebben. Maar de knoop in mijn buik ging niet weg, ik had een verschrikkelijk slecht voorgevoel al vanaf dat ik haar aantrof uit de douche. Ik realiseerde me ten zeerste dat het hierna wel eens zou kunnen ophouden. Als de koliek door de pijnstiller heen zou breken zou het hopeloos zijn. En ik had haar zien mesten en wist daarmee dat het geen simpele verstopping zou zijn maar dat er een andere inwendige oorzaak zou moeten zijn.

Maar ik koesterde dit moment met haar enorm. Daarna liep ze van me weg en ging verderop op rust staan. Ik ging bij de wei zitten en sloeg haar gade. En toen zag ik het terugkomen..

Ze begon weer naar haar buik te kijken, heel voorzichtig wat te schrapen en trok steeds haar bovenlip op. Verdriet overmande me, dit kon alleen maar fout gaan. En na een minuut of tien liep ze verder de wei in, wat al niet meer met de vaste Dourada-tred ging, maar moeizaam. Midden in de wei ging ze weer languit liggen. Ik wist wat me te doen stond en belde de dierenarts en deed de honden binnen. Daarna ben ik bij haar gaan zitten en heb haar toegesproken. Dat ik haar niet zou laten lijden, dat ik het verschrikkelijk vond dat ze pijn had en dat ik haar eeuwig dankbaar ben dat ze in mijn leven is gekomen. Voor mij is ze het meest bijzondere en lieve paard wat ik ooit heb gekend in mijn hele leven. Vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag tot aan het laatste is er magie geweest. Dourada hoefde je niets te leren, dat deed ze allemaal zelf. Zo’n brok wijsheid en rust vind je zelden. En zo trouw als ze altijd achter je aanliep zonder touw of halster.  Vanaf het moment dat ze hier uit de vrachtwagen stapte leek ze zich perfect thuis te voelen en ik denk dat ze van elke minuut hier zo’n beetje heeft genoten.

Maar nu moest ik haar zeggen dat ze zich straks niet hoefde te verzetten, dat ze niet hoefde te vechten om door te gaan maar dat ze mocht gaan. Dat is zo ontzettend moeilijk.

De dierenarts kwam en luisterde nogmaals de pols die alweer hoger was. Bij de aanblik van de veearts wilde Dourada nog opstaan, maar het lukte haar niet en gelukkig liet ze het bij één poging. We bespraken of er nog een mogelijkheid was om naar de kliniek te gaan maar daar zagen we beide geen heil in. De reis zou ze al nauwelijks kunnen volbrengen omdat ze niet meer kon en wilde staan, en de kans dat er iets uit zou komen wat nog positief zou kunnen aflopen was bijna uitgesloten. Dus koos ik ervoor haar in haar eigen wei te laten, op een mooie dag in de zon..

En zo hebben we haar liggend in laten slapen, wat vredig ging. Het doet pijn om afscheid te moeten nemen van dit fantastische paard, wat bij meerdere mensen een heel bijzonder plekje in het hart heeft veroverd (zonder moeite uiteraard, enkel door wie ze was) en wat voor mij nog een verbinding was met Kerstin, waarvan ik al vele jaren geleden afscheid heb moeten nemen.

Uiteraard hielden we er gezien haar leeftijd (27 jaar) natuurlijk rekening mee dat ze niet meer eeuwig bij ons zou kunnen blijven, maar uiteindelijk is het eigenlijk toch volstrekt onverwachts gegaan en was alles binnen twee uur voorbij.

Nu resten ons enkel nog fantastische herinneringen aan dit bijzondere paard, en gelukkig leeft zij voort in haar nakomelingen en mogen wij ons gelukkig prijzen dat wij haar laatste dochter, Dadoura, nog zelf hebben. Zij is naar Dourada vernoemd en zal ons altijd aan haar blijven herinneren.

Dourada, onze allereerste lusitano en een gouden paard om nooit te vergeten!

Hoe bijzonder Dourada voor ons was en waarom kan je lezen in de ‘ode aan Dourada’ op het andere tabblad, welke ik reeds in 2008 voor haar had geschreven.