De volgende tekst schreef ik in 2008 voor de ‘Revista’, het tijdschrift van Lusitanovrienden Nederland.

 

Ode aan Dourada!

 

Dourada is een hele bijzondere merrie en in de jaren dat we haar hebben heeft ze ons werkelijk niets anders dan geluk gebracht! Normaalgesproken heb je met ieder paard ups en downs, maar bij Dourada bestaan er sinds haar komst bij ons alleen maar ups, en dit vind ik zo bijzonder dat ik van mening ben dat een ‘ode aan haar’ wel op zijn plaats is. Ze is zo bijzonder dat ik dat graag met andere mensen wil delen.

Het begon allemaal al weer een aantal jaren geleden in Portugal. Idhuna (mijn vriendin) en ik waren daar bij Antonio Da Veiga Teixeira om paarden te bekijken welke we naar Nederland zouden laten komen. Edwin (mijn vriend) en ik wilden wel graag een merrie voor onszelf, maar daarvoor was het nog te vroeg, we hadden nog niet genoeg geld om een paard voor onszelf te kopen. Toch zou ik uitkijken, wellicht kon ik wel een wat oudere merrie vinden, eentje waar wat aan mankeerde ofzo. We wilden graag een merrie omdat ik ervan droomde om mijn eigen veulentjes te fokken, maar ook een merrie om wat lessen mee te gaan geven leek me ideaal. Dus als we toch eens een merrie konden bemachtigen om één van die dingen mee te gaan doen zou het OK zijn. Maar ja, de merries waren ook duur… helaas. Tot de fokker zei dat hij nog wel een lief paardje had staan, maar die was dan al wat ouder. Natuurlijk wilde ik graag kijken! We gingen naar de boerderij waar ze stond, want ze werd momenteel voor het veedrijven gebruikt en stond niet in de kudde. Op de boerderij aangekomen liep het zoontje van het personeel met een broodmager paard voorbij. Haar staart was afgegeten en ze zag er verschrikkelijk uit. Hemel, dat was Dourada. Maar die blik in haar ogen…

Ik vroeg of ze bereden was, waarna het jongetje er meteen op klom (zonder zadel) en twee keer heen en weer galoppeerde. Of ik ook even wilde? Eh ja, vooruit, laat ik maar even proberen. Dus ik kreeg en pootje en toen zat ik. Ik kon haar niet zo goed sturen op de stang die ze in had, en ze was erg druk, maar wel heel lief. Weer op de grond bekeek ik haar verder, en zag dat ze aan één voorbeen een dikke pees had. Het was niet warm, en ze liep ook niet kreupel, maar het baarde me lichtelijk zorgen. Verder had ze de nodige littekens, maar deze waren allemaal oud. Volgens Teixeira had ze een droomafstamming, dus vroeg ik waarom hij dan juist haar gebruikte voor het veedrijven en dus nu niet met haar fokte. Zijn antwoord was simpel; hij had teveel goede merries en kreeg te veel paarden en moest dus minder fokken. Vervolgens noemde hij de prijs en moest ik mijn droom laten varen…

Natuurlijk bleef ze in mijn hoofd zitten, maar ja, ze was echt te duur en ik was er ook niet zo zeker van dat ze niks mankeerde. Ik bleef me zorgen maken over die benen ivm kreupelheid (dan zou ze in elk geval geen lessen kunnen lopen) en het fokverhaal vond ik ook niet overtuigend, wellicht zou ze nooit meer een veulentje krijgen. Teixeira vond dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, ze was kerngezond, en was afgelopen zomer nog uitgebroken en bij de kudde in geweest (inclusief hengst) en zou zelfs wel drachtig kunnen zijn. Ja ja, tuurlijk, dacht ik. En dan nog haar algehele conditie; zou ze een reis naar Nederland wel eens kunnen redden?

De dagen dat we er nog waren gingen we verder met het bekijken van zijn andere paarden, en kozen er een aantal uit. Toen we alles afgestemd hadden, en geen discussie hadden gehad over de prijzen zei ik tegen Teixeira; ‘Nu kopen we die hengsten zonder te mokken over de prijzen, kan je me dan alsjeblieft niet matsen en me die oude merrie erbij doen? Hij keek me aan en moest lachen, hij mocht me wel en zei; Vooruit dan maar, jij je oude merrie erbij. Dus ze zou mee komen!!!! Ik was helemaal blij!

Terug in Nederland natuurlijk vol enthousiasme aan Edwin verteld, en een paar dagen later waren de foto’s klaar. Oeps, ze zag er toch wel erg slecht uit, dat had ik thuis toch niet duidelijk genoeg verteld, en ik durfde Edwin de foto’s bijna niet te laten zien, het leek wel een aftands schillenpaard en ik was bang dat Ed dat toch niet zo’n goed plan vond..Ik had haar geloof ik in mijn enthousiasme iets mooier omschreven…

En toch, als je er wat vlees op zou denken moest het een mooi paard zijn! Natuurlijk wel laten zien uiteindelijk, en hij besloot dat het verstandig was een speciale verzekering voor de reis af te sluiten voor als ze het mogelijk niet zou halen… Zo gezegd zo gedaan.

Toen brak de dag aan waarop de vrachtwagen ons erf op reed….. Een voor één werden de paarden uitgeladen, allemaal erg moe van de lange reis, en heel onwennig op stal. En daar kwam ze, onze eigen Dourada, en ze keek monterder uit haar ogen dan alle andere paarden bij elkaar! Ze liep stralend de stal in en leek zich vanaf de eerste minuut volkomen thuis te voelen en leek enorm op haar gemak. Dit leek goed!

In de weken die volgden besteedden we veel tijd aan Dourada, want ze zat helemaal onder de teken. Zo veel had ik er nog nooit op een paard gezien, en een vriendin van me kwam ook vaak langs om met een vlooienkam haar vacht door te spitten en de teken te verwijderen. Er leek geen eind aan te komen. Ook de hoefsmid kwam langs, er hingen namelijk nog ijzers onder… Dus na een pedicure behandeling was dat ook netjes en begon Dourada langzaam maar zeker meer vorm te krijgen. Maar al die tijd leek ze tevreden, en genoot ze van de aandacht. Toen ben ik begonnen haar een beetje te rijden, eerst maar eens met een rubber bitje, en dit ging heel goed. Ze was druk, maar braaf, en absoluut niet kreupel ondanks haar dikke pees. Ze kende niet veel, alleen stap en de rechter galop. Meer had ze niet geleerd. Dus reed ik eerst veel met haar buiten, en na anderhalve maand ofzo was ik haar aan het borstelen en kwam een vriend langs, die het wel opviel dat ze gegroeid was, en me vroeg of ze soms drachtig was. Welnee, hoe kwam hij erbij was mijn antwoord. Toen ik vervolgens met haar buiten reed dacht ik er nog eens over na, ze was inderdaad al aardig ronder geworden, en Teixeira had me gezegd dat ze tijdens een hengstigheid was uitgebroken. Maar dat leek me een onzinpraatje destijds. Terug van de buitenrit keek ik heel anders naar haar buik en meende iets te zien bewegen! De week erna heb ik voor de zekerheid de dierenarts laten komen, en ja, je raadt het al; ze was hartstikke drachtig!! Wat een enorme verassing!! We hadden zo gehoopt ooit nog een veulentje met haar te fokken, en nu bracht ze er gewoon zomaar eentje voor ons mee!! Alles ging verder voorspoedig en op 1 mei werd Vloraque geboren. Een prachtig hengstveulen.

Dourada bleek de liefste moeder die je je maar voor kan stellen! Ook voor ons bleef ze heel lief en ze zag er gelukkig uit. Dat voorjaar hebben we haar laten dekken door Quilo en ze was in één keer drachtig! In het jaar dat volgde reden we best veel met haar, en ze ontwikkelde zich langzaam tot een ‘normaler’ rijpaard, en pakte met enige moeite ook de linkergalop op. Niet omdat ze niet linksom kon galopperen, maar ze had dat gewoon nooit hoeven doen. (in het veedrijven moeten ze of stappen als er zeg maar ‘niets te doen is’ of redelijk spurten om de kudde te drijven, en dat gaat altijd snel en in galop. Dan doet het er uiteraard niet toe of het paard links of rechts galoppeert, als ‘ie maar snel is en goed regelbaar in tempo, het gaat niet om ‘de mooi’, maar puur om de functionaliteit).Toen Vloraque bijna zes maanden was hebben we hem van Dourada gescheiden, en dat liet Dourada ook gewoon over zich komen alsof dat de normaalste zaak van de wereld was, het was er tijd voor. Geen geschreeuw of gepaniek, nee, zo hoorde het gewoon te gaan. Bijzonder.bounce house

Een jaar later werd Xivash geboren, haar eerste zoon van Quilo dus. Een plaatje van een veulen, en weer ging alles voorspoedig en was ze weer de perfecte moeder!

Ook dat jaar lieten we haar door Quilo dekken. In het jaar dat volgde ontwikkelde ze zich nog meer tot rijpaard, en Marloes ging haar zelfs rijden op shows. Daar liep ze naast Quilo, met hun veulentje in haar buik. Ze schitterde in de ‘white sensation show’. Haar staart was inmiddels best lang geworden, en ze had prachtige manen. Wie had dat kunnen dromen!

Het jaar erop werd dus Zjesta geboren, een bijzonder mooi merrieveulen. Deze dame heeft veel van de lieve en zachte kanten van haar moeder overgenomen (dat weten we nu, vier jaar later en we haar lichtjes hebben ingereden). Irene (moeder van Marloes) en de trouwe berijdster van Dourada van de laatste 3 of zelfs wel 4 jaar, is de eigenaresse van Zjesta geworden.

Dourada heeft zich naast les- en showpaard ook ontwikkeld tot ‘begeleidingspaard’ voor de jonge paarden op buitenrit. Toen we hier vorig jaar Xivash op stal kregen om in te rijden, moest hij ook leren op buitenrit te gaan. Hiervoor hadden we een voorbeeldpaard nodig dat natuurlijk nergens bang voor zou zijn. Dus ging Irene mee op Dourada en leerde Xivash al heel snel nergens bang voor te zijn. Het duurde maar even en toen ging zijn eigenaresse Karin, zelf mee op buitenrit, samen met Irene op ‘mama Dourada’ en ik op ‘papa Quilo’. Weer iets heel bijzonders…

In de tijd die daarna volgde ging Irene met Dourada vaker mee met andere paarden als voorbeeldpaard, en inmiddels zijn we zover dat Irene op Zjesta gaat, en ik mee mag op voorbeeldpaard Dourada! De rollen zijn nu omgedraaid, allemaal dankzij Dourada!

Na Zjesta bracht Dourada nog een prachtig hengstveulen van Quilo ter wereld; Aurifero. Deze leek uiterlijk als veulen best heel veel op Xivash, en ik kan er naar uitkijken om ze eens naast elkaar te zien als ze beide echt volwassen zijn. Aurifero wordt dit jaar drie, en zal zo langzamerhand de wereld ook wat gaan verkennen.

Daarna hebben we besloten om Dourada een keertje door Soajo te laten dekken, op papier zeg maar ook een hele interessante combinatie. Weer was ze in één keer drachtig (net als de andere keren) en bracht ze een heel mooi hengstveulen; Brioso. Het veulen hadden we voor onszelf willen houden als het een merrie zou zijn geweest, maar het werd een hengst, waar iemand anders wel heel blij mee was, want die wist dat ze hem anders niet zou kunnen kopen.

Hij ontwikkelt zich al als een heel paard, en heeft de ontzettend ondeugende trekjes van zijn vader wel meegekregen, maar is wel goudeerlijk.

Twee jaar geleden hebben we Dourada nogmaals door Soajo laten dekken, maar ze werd voor het eerst niet meteen drachtig. Uiteraard wilden we met haar geen kunstgrepen om haar drachtig te krijgen, dus lieten we het erbij. Dan maar niet, ze had ons al zoveel geluk gebracht tenslotte! Met rijden bleef ze zich ontwikkelen, en met Irene maakte ze meer en meer buitenritten, ging mee naar de Veluwe, op paardrijweekend en noem maar op. Allemaal genieten was het met deze dame!

Onlangs hebben we haar weer iets nieuws geleerd, want ik had een heel mooi koetsje gezien op internet, en het leek me perfect om Dourada daar voor te laten lopen. Maar ja, dan moest ze nog wel even betuigd worden. Nou had ik wel een aantal keren met haar ‘gelangeteugeld’, maar dat is natuurlijk wel even wat anders dan er ook een karretje achter hangen. Maar op een mooie zaterdag hebben we haar een tuig omgedaan, en ben ik haar gaan ‘mennen’ met Edwin ‘als kar’ hangend aan de strengen om te kijken hoe ze zou reageren. Prima uiteraard… Het duurde tien minuten voor we besloten haar gewoon voor het karretje te zetten, en nog tien minuten en toen reed ik in mijn eentje met haar rond.. Ze was betuigd, in twintig minuten, een recordtijd… De volgende dag gingen we met onze kersvers betuigde merrie en het nieuwe koetsje de weg op! Weer zo’n bijzonder Dourada-moment!

Vorig jaar hebben we besloten haar nog één keer te laten dekken, één hengstigheid wilden we proberen, verder niet. En ja, madame was weer in een keer drachtig, van Soajo. Het veulen gaan we houden en is niet te koop, het is haar laatste veulen (we laten haar niet meer dekken namelijk, het is wel genoeg zo).

Op het moment dat deze Revista uitkomt is het veulen wellicht al geboren, of zal het heel binnenkort geboren worden, maar in de volgende Revista zullen jullie zeker een paar plaatjes van het veulen zien!

Chawwa Visser

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vervolg, geschreven in 2010:

Op 25 maart 2008 is Dourada’s dochter Dadoura geboren. Een mooie gezonde dochter. Dadoura is een afgeleide van het Portugese woord ‘dador’ wat, schenker, betekent, en van Dourada natuurlijk!

Wij zijn heel blij met deze lieve, mooie en koele jongedame!

Inmiddels doet Dourada ook nog dienst als reisgezelschap wanneer we een veulentje voor het eerst laten reizen zonder zijn/haar moeder. Oppassen kan ze als de beste.

Haar meest recente nieuwe functie is die van kinderjuf; mijn nichtjes mogen haar verzorgen en op haar rijden, en uiteraard is ze heel voorzichtig met ze, ons droompaard…..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En het laatste hoofdstuk…

Op 10 september 2012 sloot het boek Dourada zich. Ondanks haar relatief goede conditie hebben wij Dourada op maandag 10 september moeten laten inslapen naar aanleiding van koliek. Het enige goede wat ik nog kon doen voor haar was haar laten gaan. Hoe dit gegaan is kan je lezen onder het tabje ‘afscheid van Dourada’.

Voor ons is zij het meest bijzondere paard ooit en wij zullen haar nooit vergeten!